Εθελοντής δημοκράτης

Έχει δίκιο η Ζωή, πρωτίστως είναι θέμα δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι κάτι σαν τον Θεό, βρίσκεται παντού, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Απο τις ουρές στο δημόσιο η στις τράπεζες  μέχρι τη συμπεριφορά στο σπίτι και στους φίλους μας, απο το σεβασμό στα πιστεύω του διπλανού μας μέχρι τη διεκδικούμενη θέση πάρκινγκ. Αν θέλουμε να είμαστε πράγματι δημοκράτες πρέπει να είμαστε και κάτι άλλο ταυτόχρονα, γιατί αυτό είναι ένα απαραίτητο συστατικό των δημοκρατών, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι η να νιώθουμε μέσα μας ελεύθεροι, για να σκεφτόμαστε ελεύθερα. 

Είμαστε ελεύθεροι? Όχι, η αλήθεια είναι πως στη νεότερη ιστορία μας πάντα υπήρχαν παρα μόνο κάποιες λίγες στιγμές ελευθερίας, όμως νιώθαμε ελεύθεροι γιατί μας το επέτρεπαν οι αγώνες και οι θυσίες του ελληνικού λαού, κάτι που στις μέρες μας τείνει να εκκλείψει, όχι πάντως λόγω έλλειψης θυσιών εκ μέρους του λαού. Το νιώθω ελεύθερος είναι διαφορετικό  του είμαι ελεύθερος, ο λαός όμως με το 62% απαίτησε την ελευθερία του απο τα μνημόνια και όλα αυτά τα μέτρα που τον πνίγουν και δεν τον αφήνουν να επιβιώσει. Ο λαός θέλει να ελευθερωθεί και θέλει, εκτός απο το να νίωθει ελεύθερος, να ΕΙΝΑΙ κιόλας ελεύθερος. Αυτή πρέπει να είναι η κατεύθυνση όλων των λαών, η πορεία προς την ελευθερία και τη δημοκρατία, και αν εφευρεθεί κάποιο άλλο καλύτερο πολίτευμα τότε να τεθεί πορεία προς αυτό.Όλα τα πράγματα για να εκκινήσουν χρειάζονται μια κινητήριο δύναμη. Ο λαός δήλωσε συντριπτικά τη θελησή του, μένει τώρα η πράξη. 

Ο επικίνδυνα χρήσιμος αφελής ηλίθιος πρωταγωνιστής

Δεν θα μιλήσω με ονόματα αλλά σκιαγραφόντας μια κατάσταση η οποία μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Χονδρικά, έχουμε δυο πρωταγωνιστές, και είναι έτσι διότι αυτοί αποφασίζουν και  κρατούν, με τις αποφάσεις τους, τις τύχες πολλών ανθρώπων στα χέρια τους, ενίοτε και εθνών.

Εν ολίγοις, ο πρώτος πρωταγωνιστής δηλώνει έτοιμος και με έτοιμο(α) σχέδιο(α) απο 2011 να σου αφαιρέσει βίαια κάποιες απο τις ιδιοτητές σου, δεν μας απασχολεί αυτές αν είναι καλές η κακές η ποιές είναι, προς το παρόν μας ενδιαφέρει μόνο πως δηλώνει πως είναι έτοιμος.

Ο δεύτερος πρωταγωνιστής δηλώνει έτοιμος και αυτός να διαπραγματευθεί τη θέση του και τις ιδιοτητές του, με τον πρώτο, και υποστηρίζει οτι έχει και αυτός έτοιμο(α) σχέδιο(α).  Γινεται η διαπραγμάτευση και ο δεύτερος δεν καταφέρνει να κερδίσει απολύτως τίποτα, όχι μόνο δεν κερδίζει τίποτα  αλλά χάνει και ηθικά παρόλο που είχε όλη την ομάδα του στο πλευρό του να τον υποστηρίζει.

Αρα λοιπόν συμπεραίνουμε τα εξής για τον δεύτερο πρωταγωνιστή:

OXI

Ασσόμαγκες

Όταν ήμουνα μικρός και έπαιζα που και που κανά 21 στις γιορτές κατά το γνωστό έθιμο, θυμάμαι πως υπήρχαν κάποιοι τύποι που ονόμαζαν τους ευατούς τους παίκτες ενω στην πραγματικότητα ήταν άσχετοι με το παιχνίδι. Η ασχετοσύνη τους φαινόταν καθαρά στο πονταρισμά τους, όταν κρατούσαν άσσο στο χέρι πόνταραν τουλάχιστον επι τρια πιο πάνω, όσο και το max όριο που επέτρεπε το παιχνίδι. Νόμιζαν οτι επειδή κρατούσαν έναν άσσο θα κέρδιζαν. Όμως έτσι δεν κερδίζεις στο τέλος, κερδίζεις λίγο αλλά στο τέλος είσαι χαμένος για τον απλό λόγο οτι αν είσαι παίκτης εκμεταλεύεσαι όλες τις παραμέτρους εκτός απο τον άσσο που μπορεί να έχεις στο χέρι.

Για να μην πολυλογώ, οι παίκτες ΕΚΤ - ΔΝΤ - και οι λοιποί, συν τους ντόπιους υποστηρικτές, κρατάνε τον, έστω,  άσσο του ευρώ. Ο άλεξ και οι λοιποί προσπαθούν για τον "έντιμο" συμβιβασμό, δεν έχουν κάποιον άσσο, μπορούν όμως να τον τραβήξουν, και αυτό το γνωρίζουν καλά. Επειδή όμως έχουν να κάνουν με ασσόμαγκες που σε πιο βαθιά ανάλυση είναι λαμόγια θα πρέπει, απο εδώ και στο εξής να στοχεύσουν να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα αφού τους κοντράρουν τα ζαβά. Και είναι ζαβά γιατί κατάφεραν να φέρουν εναντίον τους σε πολύ μεγάλο ποσοστό εναν προσκείμενα φιλικό λαό προς την ευρωπαική ένωση και τα τσάμπα λεφτά. Δηλαδή και να μην ήθελαν οι Έλληνες, θα πάνε εναντίον τους, γιατί έτσι όπως έχει φτάσει το παιχνίδι μάλλον θα πάμε σε εκλογές η θα πρέπει να κολοτουμπίσουν οι δανειστές. Ο άλεξ έχει ηθικό πλεονέκτημα και δεν είναι βλάκας να το κάψει.

Όχι σε νέα Βάρκιζα

η συμφωνία της Βάρκιζας ήταν η ταφόπλακά του ΕΑΜ. Αποδείχτηκε δε οτι ήταν το αποκορύφωμα της πολιτικής συνεργασίας Γ.Παπανδρέου - Τσώρτσιλ για να τσακίσουν το αίσθημα και τα διακαιώματα των Ελλήνων που μόλις έβγαιναν απο τον Β παγκόσμιο πόλεμο με ισοπεδωμένη τη χώρα, ήταν το αποτέλεσμα ενός σχεδίου το οποίο είχε ξεκινήσει απο τις διαπραγματεύσεις του Καιρου.

Τότε και τώρα

Αναφέρομαι σε αυτή τη συμφωνία διότι οι ομοιότητες με την παρούσα κατάσταση είναι πάρα πολλές. Ο λαός τότε ήθελε λαοκρατία, το ΕΑΜ είχε εγγεγραμμένα 2.000.000 μέλη η κυβέρνηση του βουνού αντιστοιχούσε στο λαικό αίσθημα, με θέληση και σθένος να υπηρετήσει τη δικαιοσύνη και την ισότητα, οι μεγάλες δυνάμεις όμως είχαν μοιράσει την πίτα και η βοήθεια απο τον πατερούλη δεν ήρθε ποτέ, η προσήλωση του ΚΚΕ στους by the book κανόνες στέρισε απο τον λαό μια διαφορετική εξέλιξη στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Συν την αυτοκτονία Βελουχιώτη ο οποίος μέχρι το τέλος περίμενε μια κάποια στήριξη η οποία και αυτή δεν ήρθε ποτέ. Η Ελλάδα είχε δωθεί στους Άγγλους, μόνο ο λαός θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό, κανείς πολιτικός, μόνο ο λαός, όμως αυτός τελικά οδηγήθηκε σε λάθος δρόμο, επειδή οι βοήθειες απο έξωθεν δεν ήρθαν πότε γιατί αυτοί που θα μας βοηθούσαν είχαν συμφωνήσει στην μεταβιβασή μας.

Η σημερινή κυβέρνηση απηχεί και πάλι το λαικό αίσθημα, υποστηρίζεται απο χιλιάδες πολίτες οι οποίοι απαιτούν το τέλος των μνημονίων το σβήσιμο του χρεόυς και την ανάπτυξη της χώρας. Υπάρχει μια μαζικότητα ώστε να ανατραπεί και πάλι, αυτή τη φορά μια πολιτική, η οποία πάλι προκαλεί θανάτους, μιζέρια με χωρίς καμιά ελπίδα να διαφαίνεται για το μέλλον. Οι αντίπαλοι όπως και τότε δεν συστρατεύονται πίσω απο την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση προσπαθούν όπως και τότε να κερδίσουν, αν πέσει, απο την πτώση της. Τόσο ευπατρίδες είναι, είναι όλοι αυτοί οι τηλεπωλητές - ελληνάρες, είναι οι κουτσαβάκηδες - δήθεν μάγκες - Σαμαράδες που αμα λάχει μιλάνε και με το Θεό για να σώσουν την πατρίδα. Τόσο ευπατρίδες που δεν έχουν κάνει ούτε μια δήλωση συμπαράστασης.Με τέτοιους να αγαπούν την Ελλάδα τι τους θέλεις τους εχθρούς.

Ο δρόμος είναι δρόμος*

Δεν είμαι Σύριζα, δεν είμουν, αλλά ψήφισα Σύριζα. Γιατί το λέω αυτό? έτσι και αλλιώς θα το έλεγα, είτε ο Συριζα ήταν συνεπής είτε ασυνεπής. Όμως αυτό που με ώθησε να γράψω για αυτόν είναι ενα δυο πράγματα το οποία είναι η θα πρέπει να είναι στη ζωή μας και σαν επέκταση στην πολιτική, θεμέλια για όλους. Ο Συριζα λοιπόν παραδίδει μαθήματα και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.

Μπετόν αρμέ η fundamentals

Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Βαρουφάκης έχει κάνει τη δήλωση που ανάγκασε τον Νταιζε - κάτι να πάρει λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω για να συνειδητοποιήσει οτι άκουσε καλά αυτό που άκουσε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευε οτι τα παιδιά παίζουν και άστους και κτλ κτλ φαίνεται ξεκάθαρα αυτό όταν κάνει την πάσα για να απαντήσει ο Βαρουφάκης, στην πραγματικότητα ο Ολλανδός πάει να ξεφτιλήσει έναν υπουργό μέσα στο σπίτι του., αλλά last year Νταιζ, δεν του βγαίνει.

Όμως τι έχουμε εδώ? έχουμε την πρώτη έμπρακτη συνέπεια, βέβαια έχει προηγηθεί και ο Τσίπρας με Σουλτζ και Νταιζ, του λόγου - συμβόλαιο. Τι είπαμε στο λαό και πήραμε την ψήφο του? Αυτό που είπαμε αυτό θα κάνουμε, μπετόν αρμε η συμφωνία. Τραγούδα όσο θέλεις. Μέχρι στιγμής λοιπόν πάει καλά το καράβι. Και το καράβι παει να βρεί ξεχασμένες χώρες.