Αχ, αν ήταν η ζωή μας ίσια
πώς θα την πέρναμε κατώπι
μα αλλιώς η μοίρα το βουλήθη
πρέπει να στρίψει σε μια κόχη *
Ο χρόνος όπως και τα γεγονότα και οι αποφάσεις τρέχουν, όπως μας λέει και ο ποιητής πιο πάνω, όχι πάντα όπως θέλουμε εμείς αλλά όπως θέλει η μοίρα. Και τη μοίρα τη δική μας, σε ένα μεγάλο βαθμό την φτιάχνουν οι ισχυροί αυτού του κόσμου που όλοι ξέρουμε ποιοι είναι και τι θέλουν.
Εμείς οι "αδύναμοι" από την άλλη, δεχόμαστε στωικά, απανωτά χτυπήματα στο επίπεδο της διαβίωσης μας και της αξιοπρέπειας μας.Και αν νομίζαμε οτι είμαστε όλοι μαζί σε αυτή τη κατάσταση, τώρα, μπροστά στη διασταύρωση βλέπουμε καθαρά ποιοι παν απο εδώ και ποιοι παν απο κει.
Βλέπουμε καθαρά πως ο λαός δεν έχει την δική του διανόηση, καλλιτέχνες, και συγκροτημένη ιδεολογία υπέρ του, ώστε να απαιτήσει την αλλαγή αυτής της πορείας που έχει πάρει μέχρι τώρα. Πάντα βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις, έτσι και εδώ, υπάρχουν κάποιοι που, ευτυχώς υποστηρίζουν τους πολίτες, όμως το σύστημα γενικά είναι κατά τους και δεν είναι καλά οργανωμένοι ακόμα. Η διασταύρωση λοιπόν διαχώρισε τους πολίτες σε αυτούς οι οποίοι είναι οι "ελίτ" , πολιτική και οικονομική, η διεφθαρμένοι η υποστηρικτές του μνημονίου για προσωπικούς οικονομικούς λόγους η καθαρά λόγους ιδεαλισμού και καταναλωτικής κάθαρσης, αυτοί οι τελευταίοι είναι τα χειρότερα πιόνια του συστήματος η σε καθαρά ωφελημένους, χονδρικά, απο την μιζέρια και φτώχεια των άλλων. Η άλλη κατηγορία είναι οι υπόλοιποι πολίτες, εμείς δηλαδή που βλέπουμε και πετσοκόβεται οτι υπάρχει γύρω μας, σε παροχές σε μισθούς σε συντάξεις κτλ, οι οχι διεφθαρμένοι οχι πουλημένοι οχι επιδοτούμενοι με δυο δουλειές για να βγούμε πέρα και τελικά οι όχι προνομιούχοι αυτού του συστήματος.
Έχουμε περάσει πια τη διασταύρωση, έχει γίνει ο διαχωρισμός.Τώρα ο καθένας τραβάει για τη μοίρα του και σίγουρα θα ξανασυναντηθούμε πάλι στο μέλλον, αυτό που δεν ξέρουμε είναι το υπο ποιες συνθήκες αυτό θα γίνει και ποιοι λόγοι θα συντρέχουν. Γιατί το να διασταυρώνονται πολύ φτωχοί με πλούσιους δεν είναι και πολύ καλή συνταγή για να φτιάξεις ηρεμία σε μια χώρα.
Αυτό που πρέπει να γίνει αρχικά είναι να συνέλθουμε απο το σοκ του γυμνού εαυτού μας, γιατί περι αυτού πρόκειται στην πραγματικότητα. Μας κατέβασαν και μας πήραν τα βρακιά που λέει και ο λαός και εμείς καθόμαστε με το στόμα ανοιχτό. Μετά όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε να συζητάμε με τους γύρω μας για την κατάσταση και για τα δίκαια μας σαν πολίτες. Όχι σαν δεξιοί οι αριστεροί, σαν Ολυμπιακοί η Παναθηναικοι, σαν άσπροι η μαύροι. Αν δεν συνειδητοποιήσουν όλοι οι πολίτες οτι πρέπει να μάθουν να είναι πρώτα πολίτες, στο χωριό τους, στην πόλη τους, στην πατρίδα τους και έπειτα στον κόσμο, πάντα θα αποτυγχάνουμε να δημιουργούμε κάτι σαν μια οντότητα που είναι και το καλύτερο μας όπλο έναντι στους "ισχυρούς" που θέλουν να μας ορίζουν.
Όλες οι ιδεολογίες έπονται και έρχεται πρώτη πάντα αυτή του πολίτη. Ο άνθρωπός είναι δένδρο και όπου και αν πηγαίνει, αργά η γρήγορα, θα κάνει ρίζες κάπου, και τελικά εκεί θα μείνει, είτε βιολογικά είτε πνευματικά είτε και τα δυο μαζί. Ο πολίτης άνθρωπος είναι αυτός, όπου εκεί που θα μείνει, σε όποια μορφή και αν μείνει, θα φροντίζει για την οικονομική υγεία την ομορφιά του τόπου του. Για να γίνουν αυτά θα πρέπει να υπάρχουν και να εξασκούνται τα δικαιώματα του πολίτη απο όλους και όχι απο κάποιους οι οποίοι "ειδικεύονται" σε αυτό. Όλοι μπορούμε και πρέπει να κάνουμε πολιτική, το αποδεικνύουμε κάθε μέρα στη ζωή μας με τις πράξεις μας είτε αφορούν εμάς τους ίδιους είτε αφορούν τους φίλους και την οικογένεια μας.
* Πες της το μ΄ ένα γιουκαλίλι - 1975 Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης Μουσική: Δήμος Μούτσης
