Γενικά, πρέπει να φοβάται κανείς? Βεβαίως και πρέπει, όποιος δεν φοβάται πρέπει να είναι η ανόητος η βλάξ. Ο φόβος υπάρχει σε δυο εκφράσεις, τη θετική και την αρνητική. Ο θετικός φόβος είναι αυτός που μας κάνει να σκεφτόμαστε πολλές φορές κάτι που πρόκειται να κάνουμε και μας έχει σε εγρήγορση για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, άρα τον χρησιμοποιούμε δημιουργικά. Η αρνητική πλευρά του φόβου είναι αυτή της τρομοκρατίας και των απειλών.
Νομιμοποίηση του φόβου
Νομιμoποιείται κάποιος να χρησιμοποιεί τον φόβο εναντίον άλλων? Θεωρητικά όχι, πρακτικά ναι. Στην καθημερινότητα μας μπορούμε να δούμε το πιο κλασσικό παράδειγμα εφαρμογής του φόβου της τρομοκρατίας και των απειλών πάνω στα παιδιά. Φάε το φαγητό σου γιατι θα γίνει εκείνο, διάβασε γιατί θα γίνει το άλλο. Επειδή δεν υπάρχει ιδανικό παιδι και γονέας όλοι μα όλοι κάποια στιγμή καταλήγουν να χρησιμοποιούν το όπλο φόβος. Περιττό να πώ το όσο λιγότερο το χρησιμοποιούν τόσο καλύτερα, διότι λιγότερος φόβος και απειλές σημαίνει καλύτερη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Όμως τα μικρά παιδιά που δεν είναι ενήλικες και δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία του φαγητού η του ντυσίματος έχουν μια δικαιολογία αντίδρασης και αντίστασης και το μπαλάκι πέφτει στους ενήλικες για το πως, πότε, και πόσο, θα χρησιμοποιήσουν αυτο το όπλο που το ιδανικό θα ήταν να μην το χρησιμοποιούσαν καθόλου.
Τα πράγματα αλλάζουν άρδην όταν πρόκειται για ενήλικες, εκεί γίνεται το έλα να δεις, και όσο οι σχέσεις γίνονται πολύπλοκες αλληλοεξαρτώμενες και εμπλέκονται πολλά συμφέροντα, ένα πράγμα σαν την πολιτική, ναι μεν θεωρητικά απαγορεύεται ο φόβος αλλά εφαρμόζεται πλήρως πάραυτα.
Ο άφοβος φόβος
Είπα παραπάνω οτι ο φόβος όσο λιγότερο χρησιμοποιείται σημαίνει οτι υπάρχει καλύτερη επικοινωνία, που αυτό σημαίνει με τη σειρά του, εμπιστοσύνη και πολύ καλύτερη λειτουργία των σχέσεων. Τι κατάσταση όμως υπάρχει με την αντίστροφη υπόθεση?
Αυτό μπορούμε να το δούμε κάλιστα στη σημερινή πολιτική κατάσταση, η επιβολή του φόβου σχεδόν σε κάθε ενέργεια η τρομοκρατία οι συνεχόμενες απειλές έχουν σαν αποτέλεσμα αρχικά, τη μη εμπιστοσύνη, δεν υπάρχει έτσι και αλλιώς, πολιτών - κυβέρνησης, την ανασφάλεια την δυσαρέσκεια και πολλά άλλα αρνητικά στοιχεία που δείχνουν μια κατεστραμένη σχέση. Όμως ο φόβος έπαψε να λειτουργεί πάνω στους πολίτες γιατί η κυβέρνηση έχασε το μέτρο εφαρμογής του. Αυτά τα όπλα μπορεί να είναι ισχυρά και κατασταλτικά αλλά αν τα χρησιμοποιήσεις λάθος δεν θα μπορέσεις να τα χρησιμοποιήσεις ξανά γιατί θα τα ακυρώσεις και ο φόβος θα στράφει σαν μπούμεραγκ πάνω σου με την αφοβία των ανθρώπων πια πάνω σε αυτόν.
Απο ποιούς να παίρνω φόβο
Δηλαδή, ποιούς να παίρνω στα σοβαρά. Εδώ είναι και όλη η υπόθεση. Κανονικά, αν όλοι οι πολίτες είχαν ενα στοιχειώδες ενδιαφέρον και ενημερώνονταν για την πολιτική και τους πολιτικούς με ανοιχτά αυτιά και όχι με ποδοσφαιρικούς όρους συν λίγη μνήμη για να θυμούνται λίγο, όχι πολύ, το τι έχει πει ο καθένας, όχι οτι έχει πει, αλλά τις μπετόν δηλώσεις του στυλ "αν δεν με ψηφίσει ο ελληνικός λαός θα εγκαταλείψω την πολιτική". Ο ελληνικός λαός δεν την ψήφισε την Μπακογιάννη αλλά εδώ είναι ακόμα. Τότε δεν θα είχαμε ακόμα Σαμαρά αλλά πιστέυω θα είχαμε αλλάξει άλλες δυο-τρείς κυβερνήσεις, και σε αυτές τις περιπτώσεις εγώ τουλάχιστον που δεν είμαι υπέρ του μαρτυρίου της σταγόνας, θα είχε γίνει οτι είναι να γίνει και θα τελειώναμε με τις "κρίσεις" και τα πράσινα άλογα. Δηλαδή θα είχαμε ξεσκαρτάρει αρκετούς πολιτικούς και αυτοί με τη σειρά τους θα παίρνανε και το μαθημά τους. Φοβίζεις τον λαό χωρίς λόγο, πήγαινε σπίτι σου.
Αυτούς που πρέπει να φοβόμαστε, δηλαδή να τους υπολογίζουμε στο τι λένε, είναι μόνο οι συνεπείς. Αυτοι λοιπόν που έχουν συνέπεια στον λόγο τους είναι αυτοί που όταν απειλήσουν η όταν βλέπουμε οτι χρησιμοποιούν το όπλο του φόβου πρέπει να φοβόμαστε, οχι οτι θα μας έρθει ο ουρανός στο κεφάλι και θα πρέπει να φτιάξουμε κιβωτό ανάλογη του Νωε για να επιζήσουμε, αλλά είναι πολύ πιθανό ο φόβος που εκφράζουν να είναι αληθινός.
Η λογική του φόβου
Αυτή η λογική ισχύει σε όλους τους τομείς και τις εκφράσεις της ζωής, παίρνουμε φόβο μόνο απο τους συνεπείς του λόγου τους και βεβαίως τους παράφρονες, μόνο αυτές οι δύο κατηγορίες μπορούν να εκφράσουν πραγματικό φόβο που πρέπει οπωσδήποτε να σκεφτούμε σοβαρα γιατί μπορεί αυτός να υλοποιηθεί.
Και τώρα η ερώτηση του ενός εκατομυρίου ευρώ. Ποιοι απο τους πολιτικούς που μας κυβερνούν η μας έχουν κυβερνήσει η πρόκειται να μας κυβερνήσουν έχουν συνέπεια στο λόγο τους, ώστε να τους πάρουμε στα σοβαρα και να φοβηθούμε με αυτά που λένε η με αυτά που υποστηρίζουν οτι θα γίνουν?
Επειδή είμαι σίγουρος τι έχετε απαντήσει οι περισσότεροι, σας λέω λοιπόν οτι με αυτούς τους πολιτικούς που έχουμε τώρα, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα!
