Πάει και αυτή η ευκαιρία, μας έχουν έρθει ενα σωρό αλλά εμείς, μαζί με το ευρώ. Μέχρι το τέλος. "Βγείτε ρε παιδιά" μας λένε, όχι εμείς, πεθαίνετε βρε παιδιά, όχι εμείς. Εύγε, αθάνατοι. Γιατί ξέρουμε εμείς, αυτό που δεν ξέρουν αυτοί. Αυτοί ντε οι ξένοι, όλοι οι ξένοι, δεν ξέρουν οτι "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά".
Ο Έλληνας είναι ιδέα, είναι αέρας που περνά μέσα απο της πόλης τα στενά (που λέει και ο ποιητής). Είναι αυτός που χορεύει στο φτερό του καρχαρία (άλλος ποιητής). Δε λογαριάζει πόνο, δίψα, πείνα, θάνατο, βλακεία, προδοσία, λεφτά. Λάθος το τελευταίο (τα λεφτά τα υπολογίζει σχεδόν πάντα).
Ενώ λοιπόν θα μπορούσαμε για μια ακόμα φορά να φύγουμε απο το ευρώ, ακόμα και πριν τους άγγλους και να ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου δώσαμε απλά ενα ... έναυσμα. Μια άποψη βρε αδερφέ ενα δημοψήφισμα που το τιμούμε (ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπερ του) αλλά δεν το υπολογίζουμε.
Αν το υπολογίζαμε θα ήταν κάποιοι φυλακή, αλλά μην το πολυζορίζουμε τώρα. Που να κάνουμε δικαστήρια που να αλλάξει η κυβέρνηση άστο μωρέ, στους επόμενους.
Αφήστε με στο ευρώ μου μαζί με το iPhone μου, καθώς αν βγούμε απο το ευρω δεν θα υπάρχει οχι μόνο iPhone αλλά και Appstore, νομίζω το ξέρετε αυτό το είχε πει ένας μέγιστος πολιτικός μας.
Νόμιζω πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου όπως κάποτε, πριν απο 2.000 χρόνια (τόσο κοντά λέμε τώρα), τότε είμασταν, αλλά δεν το ξέραμε, το μάθαμε μετά απο την αξιολογησή μας, απο το δυτικό πολιτισμό, μια παλιότερη τρόικα. Αρα ο Έλληνας για να γίνει μεγάλος δεν πρέπει να ξέρει οτι εκείνη την ώρα μεγαλουργεί. Τώρα που νιώθουμε μεγάλοι και τρανοί για το παρελθόν μας, το κοντινο πάντα, καθώς σώζουμε το ευρώ, ναι, ναι, το σώζουμε απο την καταστροφή για μια ακόμη φορά μεγαλουργούμε αλλά, πάλι δεν το ξέρουμε.
Τι περίεργο πράμα είναι ο χρόνος και η ιστορία για τον Έλληνα. Φαίνεται να βρίσκονται σε διαρκή διαφορά φάσης, ασυντόνιστοι διαρκώς. Αλλά, έτσι είναι με τους μεγάλους λαούς και τα μεγάλα πνεύματα, όταν φτάνουν σε ένα ύψιστο σημείο δημιουργίας δεν το γνωρίζουν.
Είναι η τραγική ειρωνία του πρωταγωνιστή στην ύστατη στιγμή, είτε κάνεις θαύμα είτε κάνεις ανοησία δεν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του τι κάνεις. Και εμείς αυτή τη στιγμή κάνουμε το δεύτερο.
