αλλιώς για να έρθεις πρώτος, πρέπει να υπερβείς το πεπρωμένο, αφου το έχεις αναγνωρίσει πρώτα. Και πρώτος να ΄ρθεις, πάλι θα σε κυνηγουν.
Πρώτοι και δεύτεροι
Σε όλη την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού υπήρχαν ομάδες ανθρώπων οι οποίες επέβαλλαν τις απόψεις τους σε άλλες ομάδες. Προφανώς με βία στις περισσότερες περιπτώσεις, στην εποχή μας, πάλι μας επιβάλλεται μια συγκεκριμένη άποψη διαβίωσης απο ομάδες που θεωρούν οτι αυτή είναι η σωστή κατευθυνση που πρέπει να παρθεί, ο δρόμος της κατανάλωσης της υπερχρέωσης και τελικά του ξεπουλήματος. Μήπως δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι? Υπάρχουν. Μόνο που αυτοί, που πρώτοι ξεκινούν να διεμβολίζουν την όποια κοινωνική ειρηνη υπάρχει στους λαούς δεν κοιτάνε ποτέ το συμφέρον του αλλά το δικό τους. Πρώτοι αυτοί λοιπόν ξεκινούν μια δραση υπέρ των συμφερόντων τους και κατά των υπολοίπων. Πρώτοι αυτοί, οι πλουσιότεροι και λιγότεροι, σχεδόν το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού, εμείς οι υπόλοιποι είμαστε δεύτεροι.
Η φύση του πράγματος
Εμένα μου αρέσει να απολαμβάνω τη ζωή, να έχω την ηρεμία μου να βγαίνω με τους φίλους μου, γενικά να περνάω ωραία με αυτά που έχω. Λεω, δεν με ενδιαφέρει να γίνω πλούσιος και ισχυρός. Ετσι λοιπόν εγω, σίγουρα ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι θέλουν και αυτοί το ίδιο με εμένα. Και μάλλον αυτή η ομάδα μαζεύει παρα πολύ κόσμο, αυτό βλέπω γύρω μου, ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν να κάνουν τις οικογενειές τους να έχουν ενα σπίτι κτλ κτλ. Άρα η προσοχή, ο χρόνος, η σκέψη, και η ενεργειά μου οδηγούνται σε αυτές τις κατευθύνσεις. Αντίθετα οι ισχυροί και πολύ πλούσιοι κατευθύνουν την προσοχή τους το χρόνο τους και τις ενεργειές τους στο πως θα επεκτείνουν την ισχύ τους και τα χρηματά τους για να έχουν περισσότερο έλεγχο σε εμάς τους υπόλοιπους, τους δεύτερους. Έδω λοιπόν ξεκινά να ανοιγει η ψαλίδα. Εμείς λοιπόν οι δεύτεροι, κατακερματισμένοι και αφοσιωμένοι στις ζωές μας δεν αντιλαμβανόμαστε πως τυλίγεται γύρω μας το σχοινί παρ΄εκτός αν έχουμε τεντωμενα αυτιά νας και μας το εξηγήσει κάποιος οτι μας τυλίγουν,η φτάσει ο κόμπος στο χτένι και βρεθούμε τυλιγμένοι. Συνήθως το δεύτερο γίνεται.
The game is set
Έτσι λοιπόν, σχεδόν πάντα έχουμε, μια ομάδα η οποία είναι έτοιμη και οργανωμένη για το παιχνίδι και την άλλη η οποία σχεδόν πάντα είναι κατακερματισμένη. Τι συμβαίνει έπειτα το καταλαβαίνουμε, η πρώτη επιτιθεται στην δεύτερη και την κερδίζει κατα κράτος, μετά απο χρόνια προετοιμασίας η δεύτερη ομάδα αντεπιτίθεται στην πρώτη και κερδίζει ελευθερίες και δικαιώματα, με αυτόν τον τρόπο, φτάνουμε ως τις μερες μας. Μην ξεχνάμε οτι το κόστος μετριέται σε ζωές και γενιές. Πολύ ακριβο παιχνίδι θα έλεγα. Αλλά μέχρι τώρα το παιχνίδι παίζεται με αυτούς τους όρους.
Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.
Μας έλεγαν οι αρχαίοι, κάτι θα ήξεραν αυτοι. Αρχικά αυτό σημαίνει πως κάποιοι πολύ παλιά προσπάθησαν με τον έναν η τον άλλον τρόπο να αλλάξουν πράγματα. Αλλά βρήκαν μπροστά τους μια αλληλουχία γεγονότων η οποία, όπως και στις μέρες μας άλλωστε αφού ζούμε στον ίδιο περιβάλλον με ίδιες συνθήκες ζωής, κατάλαβαν πως άπαξ και μια κατάσταση δρομολογηθεί και περάσει ενα κρίσιμο σημείο μετά αποκλείεται να μπορέσουμε να την αλλάξουμε, αναποφευκτα θα οδηγηθούμε σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα , εδω προσέξτε οτι η ίδια η ζωή που μας περιβάλλει δεν έχει αδιέξοδα σαν μηχανισμός και ποτέ δεν προτείνει μια λύση για ένα πρόβλημα οι μοναδικές λύσεις προκύπτουν όταν εμείς ωθούμε τα γεγονότα ώστε να έλθει το αποτέλεσμα που θέλουμε και άρα η μια και μόνη λύση. Επίσης το πεπρωμένο απαντάται σε περιπτώσεις που οι άνθρωποι δεν δύναται η δεν θέλουν να αλλάξουν την τροχιά των γεγονότων πριν αυτή πάρει οριστική φορά.Και τελικά, το πεπρωμένο και η πιο λαμπρή του έκφανση είναι όταν οι άνθρωποι το κατανικούν,είναι όμως σπάνια περίπτωση, γιατί προυποθέτει οξυδέρκεια, ταλέντο, συμπάγεια της ομάδας και πρόβλεψη των αλυσίδων των γεγονότων απο ευφυεις ανθρώπους ωστε να αποφευχθουν τυχόν παραστρατήματα και στο τέλος υποπέσουμε στο πεπρωμένο που ηδη ξέρουμε. Μιλάω πλέον για την υπερβαση, για όμαδα ανθρώπων οι οποίοι βγαίνουν απο αυτό που λέμε "έξω απο τα συνηθισμένα" όρια.
Το πεπρωμένο φυγείν δύνατον.
Αν αναγνωρίσουμε έγκαιρα σε τι μονοπάτι οδηγούμαστε με τις επιλογές που μας φορτώνουν. Όμως αυτό προυποθέτει μια σειρά απο πράγματα. Πρωτα απο όλα την αναγνώριση αυτού που έρχεται, μετά τους τρόπους αντιμετώπισης και μετα την αντιμετώπιση του. Βγαίνουμε μοιραία δεύτεροι σχεδόν πάντα διότι, πάντα σχεδόν είμαστε απροετοίμαστοι και επαναπαυόμστε αλλά και όταν βγούμε καμια φορά πρώτοι συντριβόμαστε πάρα πολύ εύκολα γιαυτό και καταλήγουμε να συζητούμε για τις ίδιες μάχες πάλι και πάλι...
