Τους λυπάμαι τους Συριζαίους. Όχι γιατί είναι πιο αδύναμοι απο τους ΝΔκράτες αλλά γιατί τρώνε τις επικοινωνιακές σφαλιάρες απανωτά και δεν ξέρουν απο που τους έρχονται. Χώρια οτι δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν αλλά, δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Επίσης, μέχρι να το κάνουν μπορεί να μην υπάρχουν καν η να επιστρέψουν εκεί που βρίσκονταν.
Παραδέχομαι τους ΝΔκράτες, μόνο ως προς την πολεμική και την πίστη τους. Μια πίστη που τους κάνει να βαφτίζουν το ψάρι κρέας και το ψέμα αλήθεια. Όταν λέω ΝΔκράτες εννοώ τις επικοινωνιακές ομάδες που "φτιάχνουν" αλήθειες και τις προωθούν σε όλα τα ΜΜΕ. Απο πολιτικό περιεχόμενο οχι μόνο δεν χρίζουν συζήτησης οι προτάσεις τους, γιατί ουσιαστικά εκτελούν συγκεκριμένο σχέδιο, αλλά είναι αξιοζήλευτο το πόσο πιστεύουν σε αυτό που κάνουν στην χώρα. Είναι αξιοζήλευτη η πίστη τους στην καταστροφή της χώρας την οποία βαφτίζουν σωτηρία. Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει πέσει ακόμα γιατί γνωρίζει άριστα τους κανόνες του παιχνιδιού, μάλιστα παίζει και πολύ καλά.
Τι μετράει λοιπόν, για να κερδίζεις το παιχνίδι? Ακλόνητη πίστη στο σκοπό (οποίος και αν είναι αυτός), συμπαγή ομάδα (πολλά η λίγα μέλη), ΜΜΕ για να προβάλλουν τις θέσεις σου (με το αζημίωτο βέβαια) και κάτι τελευταίο, μερικούς αφελείς που να νομίζουν οτι θα τους σώσεις (αυτοί θα υπάρξουν έτσι και αλλιώς, άλλωστε πάντα υπάρχουν), το στρατό που θα δημιουργήσεις από πλούσιες υποσχέσεις για διορισμούς, τσάμπα δάνεια, ουρί του παραδείσου κτλ. και το τελευταίο και καλύτερο, αυτούς που θα σε πιστέψουν και θα ταυτιστούν μαζί σου ακόμα και αν τους πετάξεις στους καρχαρίες, ναι υπάρχουν και αυτοί και είναι αρκετοί. Αν υπάρχει όλο αυτό το πακέτο, θα νικάς τον αντίπαλο μέχρι να σε σταματήσει ο ίδιος ο Θεός η μέχρι ο αντίπαλος να κάνει ακριβώς τα ίδια αλλά καλύτερα από εσένα.
